Ik vind het altijd weer superinteressant om te zien hoe lezers de timesetting van mijn boek proberen te determineren en omschrijven. De meesten verkeren immers onder de impressie dat het verhaal van kraai Max en engel Lucy zich afspeelt in de toekomst. In mijn ogen … niet helemaal correct.

Hoewel het je natuurlijk geheel vrij staat om Tweedehands Vleugels te zien als fantasy-futuristisch (hé, leuke term, die moet in onthouden), leg ik in deze blogpost even uit waarom dat toch niet helemaal klopt. Maar ja, wie ben ik uiteindelijk om dat voor jou te bepalen, ik ben tenslotte alleen maar de auteur 😉
Als er iets is waar ik dankbaar voor ben, dan zijn het wel jullie interpretaties die mijn boek zo veel meer leven inblazen dan ik in mijn eentje zou kunnen! Maar dit is dus, for what it’s worth, mijn eigen interpretatie:

In tegenstelling tot de timesetting, is de locatie waarop mijn verhaal zich afspeelt dan weer wel klaar als ‘n klontje: Nieuw-Anvers is nogal overduidelijk – tenzij je geen Frans kan, haha – een alternatieve versie van Antwerpen.
Zo heb je ook Oud-Alost (Aalst), Hoog-Ardentes (De Ardennen) en Groot-Bruxelois (Brussel). FYI: mijn eigen woonplaats, Limburg, is vrees ik onder het zeeniveau verdwenen. Blub, daar gaat dat fameuze Limburggevoel 😉

Maar in welke tijd het zich afspeelt is dus duidelijk minder evident te pinpointen, merk ik aan de lezersreacties. Dat heb ik ook wel wat bewust vaag gelaten hoor, dus het ligt niet aan jullie. Tweedehands Vleugels moest zeker geen geschiedenisboek worden over hun wereld: de setting is belangrijk, ja, maar uiteindelijk toch vooral een backdrop voor het (liefdes)verhaal van Lucy en Max. Veel achtergrondinformatie heb ik trouwens ook moeten inkorten omdat het manuscript te lang werd.

Waarom niet fantasy-futuristisch dan? Wel, mijn verhaal bevat enkele steampunkelementen die dan toch weer niet helemaal passen bij de post-apocalyptische toekomststicker die meestal op mijn timesetting geplakt wordt.
Het zou namelijk niet realistisch zijn dat alle technologische kennis die we nu hebben voorgoed verloren gegaan zou zijn door overstromingen en wateroorlogen, dat er geen wederopbouw zou zijn van ‘life as we knew it’ na al die honderden jaren.

Voor mij speelt het verhaal zich daarom ongeveer in het heden af, maar gewoon een alternatief heden. De overstromingen en Wateroorlogen vonden naar mijn inziens plaats vroeg in het industriële tijdperk (pakweg 18^de eeuw). Er waren al fabrieken met machinale toepassingen en verder werd er nog heel veel met stoomkracht gewerkt. Vervoer ging per trein, fiets of stoomboot en in mijn wereld ook frequent per zeppelin.

Toen grote delen van de wereld – en vooral dan de Lage Landen – onder water kwamen te staan, werd de industriële vooruitgang noodgedwongen een halt toegeroepen. Omdat steden van elkaar werden afgesneden en de focus kwam te liggen op het bouwen van waterwerende muren en het voorzien in eigen behoeften (gezien het vrij lang duurde eer er weer interstedelijk goederentransport was), werd er geen energie gestoken in innovatie betreffende technologie en industrie. Ze werkten gewoon zo goed mogelijk verder met wat ze hadden om alles draaiende – en zichzelf in leven – te houden.

Nieuw-Anvers en de andere steden en locaties die beschreven worden in Tweedehands Vleugels, zitten dus eigenlijk al erg lang vast in een soort van status-quo. Hierdoor zijn ze wel extra bedreven geworden in dingen die bij ons al vrij snel ‘obsolete’ werden door nieuwere toepassingen, zoals werken met stoomdruk en gecommercialiseerd zeppelinvervoer, bijvoorbeeld.
Ze kenden dus wel vooruitgang, maar de focus lag gewoon wat anders en die vooruitgang was ook wat beperkter vanwege de rampen die hun gebieden geteisterd hebben.

Zo, he he, best een lange blogpost geworden! Hopelijk is mijn wereldbeeld jullie nu een beetje duidelijker! Maar zoals ik zei: de eigen interpretatie van een lezer is heilig, dus bekijk het gerust zoals je zelf wilt wanneer je voor het eerst in Tweedehands Vleugels gaat lezen of wanneer je eind dit jaar in Zilveren Vleugels begint 😉