Jongensboeken / meisjesboeken, bestaat er überhaupt zo’n indeling in YA? Ik durf me persoonlijk de zin ‘Ik vond dit nogal een jongensboek’ wel eens (op een negatieve manier) te laten ontvallen in recensies en ben dan telkens een tikje bang dat iedereen die mijn woorden leest héél hard met zijn of haar ogen rolt naar me.
In de Perfect Book-tag die ik een tijdje geleden lanceerde, stelde ik dan ook de vraag of lezers een jongen/man of een meisje/vrouw als hoofdpersonage verkiezen. Tot mijn verbazing zeiden heel wat van jullie dat het geen bal uitmaakt. Eek, ik trek intussen alweer schuldbewust mijn kraag wat losser, want ik ben dan weer één van die oppervlakkige trienen die het wèl uitmaakt.
Over het algemeen is de trend bij mij namelijk heel duidelijk: een vrouwelijk hoofdpersonage geschreven door een vrouwelijke auteur, valt bij mij meestal het best in de smaak. Maar dat betekent natuurlijk niet dat er geen uitzonderingen zijn!
The Maze Runner is geschreven door een man en 99% van de personages zijn mannen. Toch vond ik dit boek geweldig! Langs de andere kant zijn sommige typische meisjesboeken zoals Ruby Red dan weer helemaal m’n ding niet. Maar eerlijk is eerlijk: er zijn heel weinig uitzonderingen wat mijn voorkeuren betreft.
Jep, ik geef het met het schaamrood op de wangen toe: ik durf al eens discrimineren jegens mannelijke auteurs en mannelijke hoofdpersonages. Maar zijn boeken met een mannelijk hoofdpersonage in mijn ogen automatisch jongensboeken? Hmm, nee, niet helemaal. Of boeken geschreven door een mannelijke auteur, gaan die ook meteen in de jongenskolom? Ook niet echt … Maar waar zit het ‘m dan wel? De aanwezigheid van romantiek? Dat is al meer in de buurt, denk ik!
Jep, ik ben er zo eentje. Een zwijmeltrut.
Wegzwijmelen bij een boek zoals The Selection (in mijn ogen dé übermeisjes-YA) vind ik geweldig, maar dan BZRK lezen waarin het potentieel voor een liefdesverhaal totaal onbenut blijft terwijl het wel aanwezig was … spijtig.
Hetzelfde met The Maze Runner-boeken eigenlijk: boek 1 heeft zo veel potentieel, maar in boek 2 en 3 is het huilen met de pet op als ‘shipper’. Als dit boek door een vrouw geschreven was, zou het einde me sowieso meer hebben aangestaan! Mannen, jullie stellen me echt vaak teleur met jullie schrijfsels, wat romantiek betreft.
De enige man die me (so far) heeft weten te overtuigen dat ze het wel kunnen, de venten, is James Patterson met de Maximum Ride-boeken. Nu niet dat de romantiek ervan afdruipt, zeker niet, maar het is wel zo schattig hoe Max en Fang met elkaar omgaan. Shit zeg, die reeks moet ik echt eens dringend uitlezen, om te zien hoe het die twee vergaat! James Patterson, don’t let me down, jij moet je sekse redden van de ondergang.
Onvermijdelijk moet ik in deze post ook even halt houden bij John Green, die met TFioS volgens velen van jullie het meest romantische boek allertijden geschreven heeft. Hierover kan ik me echter niet uitspreken, want het enige Green-boek dat ik (deels) gelezen heb, is Looking for Alaska, en die vond ik bagger. Hetzelfde met nog zo’n populaire mannelijke auteur, Ransom Riggs. Zijn Miss Peregrine kon me ook echt niet bekoren, mede door het saaie mannelijke hoofdpersonage.
Dus soms geef ik een mannelijke YA-auteur wel degelijk een kans, maar vaker wel dan niet word ik teleurgesteld … Ik hou het voorlopig dus grotendeels bij vrouwelijke auteurs en meisjes in de hoofdrol, if you don’t mind, maar hou zeker wel mijn ogen open voor een schrijver met XY-chromosomen die me kan overtuigen dat ik mis zit!
*Het gaat hier uitsluitend over YA en natuurlijk niet over Shakespeare en Nicholas Sparks :p
Wat denken jullie hierover? Schrijven mannen of vrouwen de beste romantische YA? Jongens: schrikt een meisje-meisjeboek met girly cover zoals The Selection jullie af? Meisjes, zijn jullie equal opportunity-lezers of gaat jullie voorkeur ook uit naar vrouwelijke personages en auteurs? Happy to discus in the comments!
Mijn B.I.E.B. 
Ik vind juist boeken zonder al dat gezwijmel heel lekker:P
Soms kan dat ook wel eens verfrissend zijn, maar over het algemeen, tja, zwijmeltrut, zoals ik al zei 😀
Het maakt mij echt totaal niet uit, als de vertelstem op mij maar realistisch overkomt. En wat betreft mannelijke auteurs en romantiek, eigenlijk nooit zo over nagedacht, als ik in mijn kast kijk naar de YA is het overgrote deel van de auteurs vrouwelijk en de boeken die door mannen geschreven zijn hebben inderdaad meestal minder romantiek. Echt grappig om hier eens over na te denken zeg 🙂
Ja gek hé als je er even bij stilstaat 🙂 Vrouwelijke auteurs vergroten het romantische aspect meestal toch al sneller uit (uitzondering bv wel Shadow & Bone), terwijl mannen het naar de rand schuiven en zich meestal toch meer op actie richten in YA. Of zo komt het toch op mij over alleszins!
Als mannelijke boekenwurm kan ik hier uiteraard over meepraten. Zelf ben ik dan weer liever voor boeken van mannelijke auteurs, aangezien ze vaker vanuit het perspectief van een jongen schrijven waardoor ik me wel beter bij kan inleven (lezen over een meisje die zwijmelt over een jongen leest voor mij nou niet echt prettig). Eerlijk gezegd vind ik het verschil niet erg en kan ik ook prima vanuit het perspectief van een meisje lezen, al vind ik dat wel wat minder (ik vond het nog een wonder dat ik Fallen zo leuk vond, terwijl Lucy juist een typisch verliefd meisje is). Uiteraard schrijven mannen wat meer over actie, maar ik ken wel genoeg mannelijke schrijvers die genoeg emotie/gevoel/romantiek in hun verhaal stoppen (Patrick Ness, John Green, David Levithan en zelfs Rick Riordan kan romantische relaties neerzetten in Helden van Olympus). Het ligt er denk ook meer aan welke schrijver je leest. En om op je vraag voor jongens te komen: een meisje-meisje cover schrikt me inderdaad best af, De Selectie zal ik waarschijnlijk niet lezen (Fallen met Lucy op de voorkant schrok me niet af, maar haar vind ik ook zo ontzettend mooi 😛 ). Ook chicklists spreken me al sowieso niet zo aan door de meisjesachtige voorkant. Het gezwijmel van je kan ik wel begrijpen, maar dat heb ik meer bij personages zoals Celaena Sardothien, Isabelle Lightwood en dergelijke, ghegheghe (knappe fictieve vrouwen alarm!).
Heel interessant om eens het perspectief van een mannelijke YA-lezer hierover te lezen!
Ik moet beschamend genoeg toegeven dat ik nog niets gelezen heb van Ness, Levithan of zelfs Riordan! Maar als jij zegt dat er wel wat romantiek in zit (Percabeth sowieso hé 😉 die ga ik lezen na HP) moet ik die andere twee mss toch ook eens een kans geven!
En haha, wat leuk dat jullie ook fanboyen over fictional women zoals wij fangirlen over fictional men 😀 Maybe we’re all not that different after all, hehe 😉
Ness heeft niet zo zeer veel romantiek in zijn verhaal zitten, maar bij Chaos Walking Trilogy is de relatie tussen Todd en Viola zo mooi en puur! Levithan heeft wel echte romantische boeken geschreven, Rick Riordan kan dan ook nog wat liefde tussen al het avontuur en actie stoppen, alleen bouwt hij dit langzamer op.
Ja, fanboyen over fictional women lukt zeker! 🙂
Idd, mannelijke auteurs bouwen relaties vaak trager op, dat is zo. Bij vrouwelijke auteurs durft het al eens een instalove te zijn :p
Grappige vraag. Ik ben een typische sprookjesprinses die leeft op een dieet van fictieve liefdesverhalen. Ik ben net even door mijn kasten Dark Romance en Dystopia gegaan, en ik ben maar vier mannelijke auteurs tegen gekomen: Pittacus Lore, Ransom Riggs, Carlos Ruiz Zafón en Rick Yansey (tegen 55 vrouwelijke auteurs). Ik denk dat het bij mij inderdaad deels door de kaften komt. En ik voel me meestal niet aangetrokken door boeken waarin geen liefdesverhaallijn zit. Om die reden ben ik na deel 1 nooit verder gegaan met de serie van Michael Scott over Nicholas Flamel (die staan inmiddels ook niet meer in de kast). Dus je bent niet de enige zwijmeltrut. Hier zit er nog één. En een trotse ook 😛 Want persoonlijk vind ik dat liefde het leven mooi maakt. In het echt en in boeken 😊
Helemaal mee eens Marijke! Wij zijn voortaan trotse leden van de zwijmeltruttenclub :p
Oh ik vindt het heel moeilijk. Net als jou vindt in The Selection helemaal het einde, echt ik kan blijven dromen over het kasteel, de jurken, de sierraden, de plaats, de tuinen…gewoon alles! Héérlijk! In dat opzicht ga ik dus echt voor een “meisjes boek”. Maar! The Maze Runner heb ik echt verslonden, en ik vond het helemaal niet erg dat er geen romantiek was. Maar als je dan naar Half Zwart van Sally Green en naar Saeculum van Ursula Poznanski kijkt…die twee boeken zijn door vrouwen geschreven maar vindt ik zelf toch meer “boy-ish” boeken en zou ik zelf niet gauw uit de kast pakken als niemand ze mij aan zou raden 😛
Net als met TFIOS…een super verhaal, maar niet uitnodigende genoeg om meer te lezen van John Green (ik ben zo blij dat ik niet de enige ben die Looking For Alaska dus ook niet zo goed vindt).
Ik denk dat ik dus uiteindelijk dat ik inderdaad de voorkeur geef aan vrouwelijke schrijvers, misschien is het gewoon van de manier hoe zij dingen omschrijven in boeken dat ik mij alles beter kan inbeelden, want met TMR had ik daar een tikkeltje moeite mee.
Half Zwart heb ik nog altijd niet gelezen, maar dat lijkt me dan ook eerder een “jongensboek” ja! Terwijl Harry Potter toch ook een mannelijk hoofdpersonage is door een vrouwelijke auteur, en dat verhaal toch wel echt kei-uniseks is 😀 Ik bedoel: het spreekt beiden evenveel aan. Ook een kunst! Ik denk ook dat wij als meisjes/vrouwen gewoon meer op dezelfde golflengte zitten met vrouwelijke auteurs, want een vent blijft een vent hé, haha 😉 Idd Looking for Alaska was echt m’n ding niet, niet eens uitgelezen tbh …