Onlangs vroeg Joany op Twitter wat onze favoriete auteurs van eigen bodem waren, en ik moest toegeven dat ik in mijn uitverkoren genres nog nooit iets van een Nederlandse/Belgische schrijver gelezen had dat de buitenlandse kwaliteit evenaarde. Toen Patrica antwoordde dat Bernice Berkleef van de Divine Saga één van haar favorieten was, herinnerde ik me dat Flame intussen wel al héél lang in mijn wachtrij stond. Tijd om die eens uit de kast te halen!

Had ik dat maar eerder gedaan! Want inderdaad, dit is zeer geduchte concurrentie voor alle young adult fantasy hypes out there en een gigantische aanrader voor Twilight-fans zoals mij. Met vijf sterren is het zelfs beter dan heel wat populaire afkooksels uit de US en UK die de ronde doen! Dus ja, als het nog niet duidelijk was aan mijn rating: colour me impressed!

Klaar voor nog één van mijn ellenlange recensies? Aaaaand, go!

Verhaal: ****

Ik kan je verklappen dat je in het begin van dit boek misschien een beetje een ‘kat uit de boom kijken’-gevoel gaat hebben, dat had ik ook. Om te beginnen al de supercorny naam van het hoofdpersonage: Moon.

Tja, als je een beetje een internetmens bent, denk je dan natuurlijk meteen aan de memes van de debiele weerwolf MoonMoon (die ik trouwens erg grappig vind). Maar de verklaring erachter is gelukkig wel mooi, wat veel doet vergeven: Moon is namelijk opgegroeid in Amerika en haar vader was een rancher die van countryliedjes hield, waardoor het liedje Blue Moon een speciale betekenis voor hen heeft. Ik vond Moons verleden in Amerika trouwens een heel unieke toevoeging aan het verhaal en het personage. Dit had heel geforceerd geleken kunnen hebben, maar ik vond het goed aangebracht en verrassend origineel.

Soms ga je tijdens het lezen van de eerste hoofdstukken wellicht ook wel zoiets hebben van: ‘is dit nu relevant?’ maar geloof me wanneer ik zeg dat alles op het einde wondermooi samenkomt en alles steek zal houden! (Alleen spijtig dat het einde wel een beetje een infodump is en dat het een beetje op een anticlimax afloopt …)

Schrijfstijl: *****

De schrijfstijl van Bernice Berkleef is heerlijk! Ze doet me een beetje denken aan die van Carrie Jones (Need-Saga), die ook erg leuke en vlot leesbare boeken schrijft. Voor mij is dit bijna geschreven zoals ik het zelf zou doen, heel au naturel dus om te lezen.

Ik heb het de laatste tijd ook vaak gehad over NL vs. BE in boeken, maar Flame is geschreven in een zeer toegankelijke tussentaal die lezers uit beide landen zal bekoren! Dit is hoe het moet, jongens.

Tempo: ***

Net als in mijn eigen boek, wordt Flame verteld vanuit twee standpunten: de jongen, Amor, en het meisje, Moon. Alleen was het hier nog wel wat anders aangepakt dan in TwV, omdat je heel wat scenes echt volledig vanuit twee standpunten leest.

Soms was het wel fijn om een bepaald moment in hun ontluikende relatie zowel door de ogen van Amor als Moon te ervaren, maar meestal was het vooral frustrerend om als je net lekker een stukje gelezen had terug in de tijd gekatapulteerd te worden om het nog eens allemaal over te doen van het begin. Vooral als het net erg spannend of romantisch werd!

Ook wat het tempo van hun relatie betreft heb ik wel een opmerking [SPOILER SPOILER SPOILER]: ik snap de keuze van de auteur namelijk niet zo goed om Amor en Moon nu al seks te laten hebben. Dit is deel 1 in een vijfdelige serie, en het is wel spijtig dat dit belangrijke moment nu al gepasseerd is. Wat hebben we qua romantische ontwikkelingen dan nog om naar uit te kijken in de volgende delen? Maar goed, ze waren er zeker oud genoeg voor (2600 en 18, haha), dus wie kan het ze kwalijk nemen dat ze niet meer wouden wachten 😉 [END OF SPOILER]

Twilight-gehalte: ***************

Waarschuwing voor niet-fans: dit boek heeft een immens hoog Twilight-gehalte en het is ook wel zeer duidelijk dat Bernice Berkleef voor haar ruwe plotlines de mosterd bij Stephenie Meyer is gaan halen. Soms leek het wel een mix van Twilight, New Moon en Breaking Dawn in één, maar dan met goden in de hoofdrol in plaats van vampiers. Enkele overeenkomstige verhaalelementen:

Dit stukje bevat natuurlijk [SPOILERS] [SPOILERS] [SPOILERS] [SPOILERS] [SPOILERS] [SPOILERS] [SPOILERS] [SPOILERS] [SPOILERS] [SPOILERS] 

• Germanen/Volturi mogen niet weten dat Bella/Moon hun geheim weet
• Eerste keer de keuken gebruiken wanneer Bella/Moon op bezoek komt
• De New Moon-breakupscène is qua verwoording en verloop bijna exact hetzelfde
• De grote gezellige bovennatuurlijke surrogaatfamilie die je een gratis restyling geeft
• Zij wil meteen seks, hij houdt de boot af
• Bella/Moon wil niet ouder worden dan haar immortal BF, maar hij wilt haar niet transformeren
• Eerste keer als koppel naar school met arm om schouder, zeer gelijkaardig als de film
• Cliff/bridge diving 😉
• Als zij van nature zou sterven, laat hij zich vermoorden door een soortgenoot
• Romantiek in het bos & extreme romantiek (je weet wel) in een maanverlicht waterlichaam
• Mars = Emmett, Diana = Alice, Jupiter = Carlisle, Eris = Rosalie

[END OF SPOILER]

Gelukkig drukt Bernice ondanks dit alles toch moeiteloos haar eigen stempel op het verhaal èn het plot en storen die overeenkomsten uiteindelijk niet echt (maar een superfan als mij merkt ze natuurlijk wel op).

Alles is vooral een tikketje extremer dan Twilight, wat bepaalde dingen gek genoeg realistischer maakt, zoals de verlegen persoonlijkheid van Moon die te wijten is aan de oppressieve sfeer waarin ze is opgegroeid, terwijl er bij Bella niet echt een verklaring voor is.

Ook is er (nog?) geen driehoeksverhouding aanwezig, wat veel mensen Bernice wel in dank zullen afnemen. Hoewel ik zelf geen verliefdheid ontwikkeld heb op de god van de liefde, Amor, mag ik oorlogsgod Mars wel toevoegen aan mijn lijstje van fictional crushes. Amor was erg lief en eigenlijk gewoon the perfect boyfriend, maar ik miste bij hem toch iets om echt in katzwijm te vallen. Geef mij dan maar de oorlogsgod 😉 Heeft er wellicht ook iets mee te maken dat ik me Mars inbeeld als de acteur van Khal Drogo uit GoT (foto).

Layout: *

Sorry, maar over de layout ben ik dan weer helemaal niet te spreken. Om te beginnen vind ik het erg jammer dat je je mannelijke hoofdpersonage beschrijft als de mooiste persoon ter wereld, om dan een covermodel die eigenlijk nog het meest weg heeft van Jonathan Morgenstern op de hoes te zetten No offense hoor, covermodel! Jonathan Morgenstern heeft héél wat vrouwelijke fans 😉 Alleen, dit beperkt de verbeelding van de lezer nogal wat en ik vind hem helemaal niet op de beschrijving van Amor gelijken.

Verder is er ook duidelijk ook iets misgegaan met de pagesettings. Er zijn slechts miniscule marges gebruikt, waardoor je de rug echt wel moet breken om enigszins comfortabel te lezen. Wel een beetje hinderlijk, maar niet het einde van de wereld ofzo.

Het ergste – en de reden waarom ik de layout maar 1 ster geef – is toch wel de prentjes die tussen de hoofdstukken zitten. Ik heb … neen, ik heb hier geen woorden voor. Oké, ik klink nu echt verschrikkelijk cru, maar als iemand die zelf veel bezig is met grafish design en tekenen, is dit echt een aanslag op de goede smaak.

Als ik de stijl en het niveau ervan in één zin moet beschrijven: een 65-jarige new-age winkeluitbaatster vraagt aan haar 13-jarige kleindochter om een doodsprentje te Photoshoppen voor haar kat. Je ziet wel dat er veel werk in het maken van de afbeeldingen isgekropen, maar zoiets heeft gewoon geen plaats in een uitgegeven boek. (Dit is natuurlijk maar mijn mening.)

De songteksten boven elk hoofdstuk vond ik eerlijk gezegd nogal een ‘cheap trick’. Absoluut geen toegevoegde waarde.

Conclusie: *****

Ondanks enkele puntjes van kritiek op de lay-out, ben ik van het verhaal en de schrijfstijl van Bernice Berkleef echt immens fan geworden. Ik begon op het einde zelfs trager te lezen, omdat ik niet wou dat het boek uit was! Dit is voortaan dan ook mijn maatstaf voor YA Fantasy van eigen bodem, hands down. Had ik het zelf maar geschreven! *jaloerse emoticon*

Als je fan bent van Twilight zal dit boek je ongetwijfeld nostalgische kriebeltjes in je buik bezorgen, terwijl je toch nog een geheel nieuwe leeservaring vol verrassende plotwendingen te wachten staat waar de hoogtes hoger zijn en de dalen dieper.

Je duikt na die eerste aftastende hoofdstukken helemaal de wereld van de Griekse mythologie in en zal net als Moon niet meer willen terugkeren naar de echte wereld nadat je het gezellig gemaakt hebt met de godenfamilie, die bestaat uit stuk voor stuk onvergetelijke personages waarvan je meteen gaat houden. En net wanneer je denkt dat je door hebt hoe het allemaal in elkaar zit, opent er zich weer een nieuwe magische deur. Heerlijk! Bernice Berkleef heeft hier echt iets onsterfelijks geschapen dat lezers zullen koesteren.

Kortom: ik ben superbenieuwd naar deel 2! En deel 3, 4, 5 😉 En hoera dat ik nu eindelijk een favo auteur van eigen bodem heb!