Op aanraden van zo ongeveer half blogland, koos ik als mijn eerste chicklit voor het boek Verkikkerd van Lisette Jonkman. Ik heb wel wat met nerds (ik heb er alleszins eentje geadopteerd en de naam ‘boyfriend’ gegeven ;)) dus dat was voor mij helemaal prima. Wat ik uiteindelijk vond van mijn eerste uitstapje naar de meest geeky straat van Chicklit City? Dat lees je hier!
De cover
De cover van Verkikkerd is fleurig en schattig met een “nerdy” accentje, wat me meteen aantrok. Aan de hand van het stockmodel op de cover (trouwens het meest gebruikte stockmodel in de Benelux volgens mij, je ziet haar echt overal en ik herkende ze echt meteen alleen al aan die pretoogjes – is that weird?) dacht ik dat Lucy een ietwat naïef en verwend maar wel lief plattelandsmeisje zou zijn. Misschien een beetje een neat freak zoals Sydney Sage en iemand die veel flatert en bloost.
Wat ik kreeg in de eerste pakweg 200 pagina’s was een ROTverwend hoofdpersonage dat er niet tegen kan om een bimbo genoemd te worden, maar dat duidelijk wel is. Omdat ze blond is en van roze houdt? Neen, tuurlijk niet. Omdat ze graag shopt en maquilleert? Maar neen.
Wèl omat ze extreem wanhopig is om erbij te horen (ten koste van anderen), omdat ze het geld van haar ouders zonder verpinken verbrast aan kledij en make-up en geen enkele serieuze inspanning levert om iets van haar studies Psychologie te maken. En als er nu iets is waaraan ik een hekel heb, dan is het mensen die gaan verder studeren om alleen maar bier te zuipen en te spijbelen! *Grmblzhjlhfjkkjrrnbfds*
Alarmbelletjes rinkelden dus meteen in mijn hoofd: ondanks het feit dat ze dezelfde bijnaam heeft als mijn eigen hoofdpersonage èn ze net als mij een Twilight-fan is, gaan Lucy en ik ècht geen vriendinnen worden, dacht ik stellig! Gelukkig maakt Lucy een immense groei mee doorheen het boek. Ze gaat van onsympathieke snol naar een verrassend normale meid met het hart op de juiste plaats en haar prioriteiten (eindelijk!) op een rijtje. Hoewel ik nog steeds een hoofdpersonage verkies dat ik in de eerste helft van het boek ook al kan luchten (bespaart me heel wat leesfrustratie), heb ik zeker wel veel respect voor de uitzonderlijke persoonlijke groei van dit personage.
De achterflaptekst
Ik denk dat ik in het begin van Verkikkerd vooral moeite had om mijn compleet verkeerde verwachtingen los te laten: aan de hand van de achterflaptekst beeldde ik me spontaan een soort van jeugdigere versie van The Big Bang Theory in. Het Fort (het studentenhuis waar Lucy intrek neemt) zag ik al haarscherp voor me als een gigantisch groot grijs campusgebouw met verdiepingen en verdiepingen vol studenten die in kleine, grijze, saaie kamertjes samen zitten gehokt. Een prima setting, leek me dat, zo dicht op elkaars lip! Hier zou ik me wel vermaken. The college dream uit zo veel Amerikaanse series, maar dan in Nederlandse boekvorm.
Maar daar kwam ik dus helemaal niet terecht! In plaats daarvan zat ik elke keer ik het boek opensloeg vast in een walgelijk krot van een huis waar ik in het echte leven nog met geen voet binnen zou gaan. (Misschien ben ik zelf wel een tikje Sydney Sage). Hierdoor kreeg ik in het begin een beetje een afkeer van Verkikkerd … Bij mijn eerste chicklit wou ik echt wel wegdromen, niet rillen van walging elke keer Lucy een situatie beschrijft waarvan mijn nekharen gaan rechtstaan. Al niet meer gekuist sinds 2007? Excuseer? Brr, die chicklit begon eerder een horrorverhaal voor me te worden! De setting was dus wel een beetje een turn-off voor me, maar tegelijk met Lucy begon ik er wel wat aan te wennen … na 300 pagina’s of zo.
De personages
Wat ik van meet af aan erg wist te appreciëren in Verkikkerd, was de manier waarop de personages (en dan vooral de nerds) beschreven zijn. Dat is namelijk zo gedetailleerd en levendig, met tal van kleurrijke vergelijkingen en beeldspraak, dat je ze echt stuk voor stuk voor je tot leven ziet komen. Zelden heb ik bij het lezen van een boek zo een helder beeld voor me van de verschillende spelers! Hiervoor echt petje af, want dat is echt niet makkelijk, zeker niet als je toch een heel aantal personages moet jongleren.
Ook geeft Lisette een geheel individuele manier van spreken en doen aan al haar personages, waardoor ik dikwijls al doorhad wie wat zei of deed vooraleer ik er dan bijvoorbeeld “koert Chewy” achter las. Heel leuk! Mijn favoriet moet dus wel Chewy zijn met dat stemmetje van hem! Een leuk voorbeeld: ‘Chewy vraagt het zo zachtjes dat ik even denk dat hij is overgeschakeld op telepathie en ik hem enkel in mijn hoofd hoor.’ Haha! Zijn verhaal evolueerde wat bitterzoet naar het eind toe, waardoor ik nog meer van hem ben gaan houden als harige underdog.
Nederlands vs. Vlaams
Een klacht die ik zelf vaak krijg over mijn boek, is dat het te Vlaams geschreven is. Hoewel ik eerst zoiets had van “tja jongens, ik ben nu eenmaal Vlaams” (zet zonnebril op: deal with it), besef ik intussen wel dat ik er echt op ga moeten letten voor het vervolg en probeer ik mijn taalgebruik hier en daar wat te ‘verhollandsen’ of tenminste te ‘ontvlaamsen’.
Uit dit boek kan ik alvast lessen trekken, wat jeetjemina nou breekt mijn klomp asjemenou, wat is dit oerhollands geschreven joh! Ik kan echt met gemak een A4tje vullen met alle woorden en uitdrukkingen die ik niet begrijp in Verkikkerd. Doe daar dan ook nog studentenjargon bij waar ik niets noppes nada van ken, en ik zit de helft van de tijd naar het boek te fronsen in onbegrip.
Ik begrijp dan wel dat Nederlandse lezers mijn boek te Vlaams vinden, want dit is voor mij een Hollandse brug te ver. Iemand een vertaalboekje bij voor: moorkop? Hospiteren? Tabee? En wat is Blond-Amsterdam? Als Vlaming verdrink je echt erin!
Conclusie
Verkikkerd was zeker en vast een vermakelijk en vlotgeschreven boek met de nodige humor en realistische romantiek (Kikkerrrrr), maar de setting was niet zo echt mijn ding en met het hoofdpersonage had ik voor 2/3de van het boek echt 0% voeling. Bovendien heb ik ook een zeer sterke aversie voor al wat studentikoos is, dus had ik op voorhand geweten dat de focus daar zo hard op lag, had ik Verkikkerd wellicht aan me voorbij laten gaan.
Een beetje een gevalletje van verkeerde verwachtingen dus, maar na 450 pagina’s tegenpruttelen van mijnentwege is Lisette er toch in geslaagd me om haar personages te doen geven – en dat is al een mooie prestatie op zich!
Ga ik hierna nog chicklits lezen? Wellicht, maar dan vraag ik eerst wel even na of ze zich op een meer hygiënische en minder studentikoze locatie afspelen 😉
Mijn B.I.E.B. 
Leuk om je uitgebreide recensie te lezen! Ik vind het vooral het stukje over Nederlands taalgebruik interessant. Het is zo lastig om als Nederlander of Vlaming in te zien wat echt Nederlands en Vlaams is, lijkt me. Ik had inderdaad bij jouw boek soms ook iets van: he? Terwijl jij waarschijnlijk voor je gevoel je boek al zoveel had aangepast! Ik vind die taalverschillen heel gaaf in ieder geval. 😀 (Werk nu trouwens ook mee aan een onderzoek van de Nederlandse Taalunie dat over grensverkeer tussen Vlaamse en Nederlandse boeken gaat.)
Ja dat blijft echt boeiend hé, die vergelijking tussen onze twee taaltjes 😀 Het is idd lastig inschatten! Lisette zei op Twitter daarstraks bijvoorbeeld dat ‘vooraleer’ en ‘appreciëren’ bij jullie niet echt gebruikt worden. Gek toch!
(Langs de andere kant, mijn West-Vlaamse collega’s verstonden me ook ècht niet toen ik een dun vestje met knoopjes een ‘golfje’ noemde, wat bij ons keistandaard is, dus het zijn niet enkel de landsgrenzen die het bepalen :p)
Nu ja, normaalgezien is het voor mij niet echt een struikelblok, maar in dit boek vond ik het nogal extreem. De Hollandse vocabulaire van Lisette is gewoon té rijk voor mij I guess 😀
Klinkt cool, dat onderzoek! Hoe dan ook ga ik voor deel 2 van de Vleugels Trilogie proeflezers uit beide landen zoeken die me ermee kunnen helpen 😉
Ik vind het juist heel tof dat het zo’n walgelijke setting is. Past namelijk perfect bij het beeld wat mensen hebben van een studentenflat. En voor de woorden:
moorkop: Een soort soes
Hospiteren: op een soort solliciatie komen waarbij je wordt gekeurd door de andere huisgenoten, die vervolgens kiezen wie ze het leukst vinden voor in hun huis.
Tabee: doei (tabee, weg er mee: weggooien die handel)
Blond-Amsterdam: serviesmerk.
Duidelijk de reden waarom ik noch iemand van mijn vriendengroep ooit in een studentenflat gezeten heeft, brrrr bah bah bah! 😀 Hier in België is dat denk ik toch nog wat anders (hoop ik voor mijn landgenoten) … nog nooit van zo’n situaties gehoord eigenlijk! Hier zijn ze vooral klein en ouderwets … en misschien is de gedeelde douche wat harig :p Maar verder …
Dankjewel voor de verklarende woordenlijst, hehe 😀 In die moorkop heb ik intussen al zin, hmmmm …
Ik ben ook helemaal geen chicklit lezer, maar verkikkerd gaf mij juist plezier in dit genre! Als kind van een Vlaamse moeder en Hollandse vader kan ook beide “talen” zonder problemen lezen, maakt me wel nieuwsgierig naar jouw Vlaamse boek!
Misschien zocht ik voor die eerste chicklit dan misschien toch iets meer cliché in het genre! Ik had er gewoon ook wat verkeerde verwachtingen van dus 🙂
Oh da’s handig ja als je in een combo van beiden bent opgegroeid! En tja, die nieuwsgierigheid stillen kan maar op één manier vrees ik … een recensie-exemplaar aanvragen! 😉
Ik kan me heel goed voorstellen dat je Lucy irritant vond eerst, ik vond zelf de ‘walgelijke’ setting juist wel humor, eens wat anders. En wat betreft Nederlands/Vlaams, ik ken niet zo heel veel Vlaamse boeken, maar laatst heb ik Niet Zonder Liefde gelezen van Marita de Sterck wat duidelijk Vlaams is, maar zelf had ik daar eigenlijk weinig dingen die ik niet snapte. Dus nu ben ik eigenlijk ook wel heel benieuwd hoe jij dan schrijft 😛
Ik lees eigenlijk wel regelmatig iets van Nederlandse auteurs, maar dit was de eerste keer dat het zo extreem Hollands was en dus toch wel een struikelblok voor mij als Vlaming :p Niet enkel van “Hé dat is raar verwoord” zoals wel logisch is als je als BE een NL boek leest, maar echt woorden die ik eerlijk waar niet begreep.
Haha, als je benieuwd bent naar mijn “Vlaamsche schrijfsels”, zeker lezen zou ik zeggen :p Digitale recensie-exemplaren zijn voor boekbloggers altijd verkrijgbaa! 😉
O cool 🙂 Ik zou het erg leuk vinden om te lezen en te recenseren uiteraard.
Leuk! Als je me even je mailadres geeft, stuur ik je asap een epub door 🙂
Leuke en uitgebreide recensie! Ik zag de link van je weblog in de groep Boekenfans op facebook en ik denk wel dat ik jouw blog ga blijven volgen.
Dankjewel, heel leuk om te horen! 🙂 Ik volg je meteen al terug! Een mens kan nooit genoeg boekenblogs volgen hé 😉
Leuke uitgebreide recensie! 🙂 Grappig, ik heb er nooit zo bij stil gestaan dat de talen toch zo erg verschillen. Ik ben wel erg benieuwd naar de Vlaamse woorden in je boek. Ik weet wel dat ik ooit een boek heb gelezen dat vertaald was uit het Vlaams, en dat ik daar heel verbaasd om was, want het was toch gewoon dezelfde taal? … Blijkbaar niet helemaal :’)
Thanks! Haha, dat heb ik misschien ook nodig: iemand die mijn boek gewoon naar het ‘Hollands’ vertaalt 😀 Tijdens het lezen van dit boek, voelde het soms echt als een andere taal ja! Gelukkig heb ik dat niet zo vaak voor, meestal zijn de Nederlandse verwoordingen gewoon ‘anders’, maar hier waren sommige dingen echt vrij onbegrijpelijk, zelfs in de context :p
Hospiteren: als je een kamer wilt en een aantal anderen willen de zelfde kamer. Je gaat dan allemaal kijken op dezelfde avond. En je huisgenoten kiezen iemand die ze aardig vinden uit.
Tabee: tot ziens
Blond amsterdam: een duur merk van keukenspullen (borden, kopjes ed) waar pratende vrouwen op te zien zijn.
En een moorkop is geloof ik een lekker broodje , maar waar tnaar smaakt???
En toen zag ik dat het al was uitgelegd…. Hahahaha
Toch bedankt 😀 Op deze manier vergeet ik het alleszins nooit meer, haha 😉
[…] Verkikkerd van Lisette Jonkman las ik deze zomer voor het eerst een chicklit, maar er zijn nog genoeg boeken […]
[…] YA. Verder vallen voor mij nog min of meer in deze categorie: Magnetar, Stof & Schitteringen, Verkikkerd, The Circle en Het Derde Verbond. Minstens drie van deze boeken zullen dan toch wel NA zijn, dus […]