Niemand zit graag in de wachtzaal. Jij en ik niet bij de dokter en boekpersonages evenmin tussen de al dan niet geschreven pagina’s. Toch moeten we hen daar soms achterlaten. Onze eigen personages, maar ook diegene waarover we lezen.

Soms nemen we tijdelijk afscheid van hen in een klepper van cliffhanger en moeten we maanden wachten vooraleer we erachter komen hoe het hen vergaat. Soms hebben we een writer’s block en zitten ze vast in de wachtzaal van ons eigen hoofd tot de verhaallijn weer zichtbaar wordt en hen naar buiten leidt.

Soms wonen personages al zo lang in je gedachten dat ze in de wachtzaal een tentje hebben opgeslaan. Personages die wachten op het einde van hun verhaal. Personages die wachten op het begin van hun verhaal. Wachten wachten wachten.

En dan op een moment, zit je zelf in de wachtzaal bij de dokter moeite te doen om oogcontact met die niezende vent in de hoek te vermijden en weiger je de magazines aan te raken want bah, bacteriën.

Je zit in de wachtzaal en leest verder in het boek waarin je bezig bent, de personages bevrijdend uit hun bevroren toestand. Of misschien kijk je uit het raam en inspireert iets je om verder te werken aan dat verhaal dat al zo lang stil ligt.

Niemand zit graag in de wachtzaal, maar geduld is een schone zaak.