Opgepast: deze recensie bevat spoilers als je de voorgaande boeken niet gelezen hebt!

Kleine YA-heldinnen worden groot. Dat bewijst Kate Winters in het derde en laatste deel van de Godinnenreeks van Aimée Carter: Het Godinnenoffer. In tegenstelling tot ons normale stervelingen doet ze dat niet van je 1-2-trouwen-huisje-kindje, maar wel van je 1-2-trouwen-onsterfelijk worden in de onderwereld-kindje.
Want jawel, na die zwangere cliffhanger van jewelste in De Godinnenwraak wordt Kate [SPOILER SPOILER SPOILER] moeder van een zoon in dit boek. Hiermee treedt ze toe tot de teen mom-club van Young Adult-heldinnen waartoe Bella Cullen ook al behoort. Kunnen we die show volgend jaar alsjeblieft op MTV krijgen? Pleaaaaaase please please?

Maar goed, het boek heet Het GodinnenOFFER dus je kan misschien al raden dat alles niet zo maar even van een leien dakje loopt met Kate en haar kersverse gezinnetje. Titaan Kronos wil nog altijd de raad (en de wereld) vernietigen en met Calliope aan zijn zij en Henry op non-actief, ziet het ernaar uit dat dat nog gaat lukken ook.
Bovendien heeft hij zijn zinnen gezet op Kate als zijn toekomstig koningin en zit Ava – Kate’s beste vriendin – schijnbaar mee in het complot om die ambitie te verwezenlijken. Terwijl eeuwenoude allianties op de proef gesteld worden en nieuwe spelers op het toneel verschijnen, staat de raad van Olympus aan het begin van de grootste godenoorlog aller tijden, en die zal niet eindigen zonder dat er wat onsterfelijk bloed vergoten wordt …

Kate worstelt doorheen het hele boek om haar rol te vinden in deze gebeurtenissen, terwijl ze er tegelijkertijd ook alles aan doet om haar gezin veilig te stellen. Dat vind ik altijd wel leuk aan het volwassen worden van YA-personages: het moment waarop het allemaal niet langer draait om de liefde veroveren en optioneel ook in één klap de wereld te redden, maar simpelweg je familie te beschermen. Dat is iets waar iedereen van ons herkenning in kan terugvinden – je hoeft er zeker geen onsterfelijke god of godin voor te zijn. Net zoals Bella in Twilight van een gedwee meisje verandert naar een fierce mommy lioness, ondergaat Kate hier een gelijkaardige transformatie die ik zeker kon appreciëren.

Wat ik wel altijd een beetje heb met de boeken uit deze reeks, is dat ik nooit echt 100% door heb wat er aan de hand is en dat ik soms een beetje overweldigd raak door de vele personages en namen. Ook bij boek drie duurde het dus weer eventjes vooraleer ik in het verhaal zat en weer helemaal “mee was” met alle mind games die de goden onderling spelen. Ik denk dat ik dit gevoel minder zou hebben als ik het boek in z’n oorspronkelijke taal gelezen zou hebben, maar dat ligt misschien eerder aan mijn eigen Nederlandse leescapaciteiten dan aan het verdienstelijke vertaalwerk.

Ik vind de manier waarop Aimée Carter romantiek in haar boeken verwerkt heel realistischen gedurfd in zijn subtiliteit. Als je echt wil wegzwijmelen bij de perfecte fictieve relatie, is dit dus misschien niet je ding. De relatie tussen Kate en Henry kwam traag (heeeel erg traag) op gang in de vorige delen. Heel wat obstakels hielden de twee uit mekaar, met lange scheidingsperiodes tot gevolg waarin er in het boek van romantische momenten geen sprake is.
Toch is Kate’s liefde voor Henry een constante in het verhaal en net door de afwezigheid van frequente fysieke uitingen hiervan, wordt het veel meer Kate’s verhaal dan het verhaal van hun romance. Admirabel! Henry heeft dan misschien niet helemaal mijn fangirlhart gewonnen, mijn respect heeft ‘ie zeker wel. (Foto = fan art by me)

Wat ik een beetje jammer vond, was dat het einde van deze trilogie ons geen flashforward gunde. Er wordt wel goed de tijd genomen om alles netjes af te sluiten en afscheid te nemen van alle personages op hun eigen manier, maar we kregen helaas geen glimps in de toekomst van Kate, Henry en de rest.
Persoonlijk ben ik wel fan van een flashforward in het laatste hoofdstuk, want dat had het einde naar mijn mening nog emotioneler kunnen maken. Tikje spijtig, dus! Op de achterflap van dit boek omschrijft Young-Adults het alleszins als een bitterzoet einde, en daar ben ik het eigenlijk wel volledig mee eens!

Ik twijfel daarom ook behoorlijk hard tussen 3,5 en 4 sterren … Ik vond het zeker het beste boek uit de reeks en de cover is opnieuw pra-ha-hachtig (het bloedmooie covermodel, die diepgroene achtergrondkleur, de glanzende accentjes – beautiful!), maar durf nu ook weer niet zeggen dat ik ‘m tot mijn favorieten reken. Toch was het zeker wel entertainend leesmateriaal en maakten de personages een indrukwekkende groei door die zeker beloond moet worden. Gaan we dan maar voor 3,8/5 sterretjes? 😉 Oké oké, op Goodreads zal ik afronden naar 4!

PS: Wel een vreemd “foutje” (?) gevonden in dit boek – Kate zegt namelijk ergens dat haar zoontje weent met tranen, maar dat doen baby’s die pas een week oud zijn helemaal nog niet als ik me niet vergis. Ik ben zelf nochtans zeker geen babyexpert (a-lles-be-halve), dus ik vind het wel gek dat dit niet opgemerkt is in de eindredactie? Nee? Geen moeders in het Harlequinteam? Och ja, detail! (Of misschien heb ik het wel gewoon helemaal mis, haha).

Je kan Het Godinnenoffer kopen vanaf 19/08 (of nu al vooruit bestellen) op bol.com voor maar € 9,95, net als de voorgaande delen trouwens! Toch wel de moeite om deze knappe drieling in je boekenkast te hebben staan als je het mij vraagt.