Er bestaan best wel een aantal zinnetjes in de Nederlandse taal die – wanneer gebruikt in de juiste context – het potentieel hebben om me de stuipen op het lijf te jagen. Zo zijn daar bijvoorbeeld de bloedbevriezende klassieker “Shiiiiit, kijk eens achter je” of iets wat je echt nooit wilt horen zoals “Dit wordt het laatste seizoen van Supernatural”.

Maar het zinnetje waarover we het vandaag gaan hebben, is wel zeer specifiek de angst van debuterende auteurs zoals mezelf. Een zinnetje dat je wel eens tegenkomt op het einde van een recensie en eigenlijk een compliment van de hoogste rangorde is, maar er toch keer op keer in slaagt een kleine paniekaanval in me ontketenen:

“Ik kan niet wachten op deel 2!”

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaah! *cowers in a corner*

Natuurlijk is het geweldig als lezers zodanig door je verhaal geboeid worden dat ze uitkijken naar een vervolg. Maar met iedere keer dat ik dat ene angstaanjagende zinnetje lees, sta ik weer een beetje weigerachtiger tenopzichte van de release van deel 2. Want wat als het niet goed genoeg is? Wat als ik mijn geliefde lezers heb warmgemaakt voor een dode mus? Maybe I should just quit while I’m ahead!

Toen Tweedehands Vleugels uitkwam was ik natuurlijk ook wel een beetje nerveus, maar eigenlijk vooral heel erg nieuwsgierig naar de reacties. Dat kon ik mezelf ook toestaan omdat ik redeneerde dat mensen geen al te hoge verwachtingen zouden hebben van een boek van een selfpublished auteurtje dat nog groen zag achter de oren. Dat gebrek aan verwachtingen zorgde er volgens mij voor dat heel wat lezers zeer aangenaam verrast waren door het verhaal van Lucy en Max.

Maar na deel 1 gelezen te hebben, hebben al die mensen nu natuurlijk wel verwachtingen voor deel 2 … En ik heb geen idee of ik daaraan kan voldoen! Er zullen bijvoorbeeld lezers zijn die verwacht hadden dat het verhaal een volledig andere richting zou uitgaan en dan ontevreden zullen zijn over het werkelijke verloop. Er zullen mensen teleurgesteld zijn wanneer ik misschien op hetzelfde kwaliteitsniveau ben blijven hangen in plaats van een stapje verder, hoger, dieper te gaan met mijn schrijven, mijn personages en mijn verhaallijn.

Naar mijn eigen inziens (misschien een tiiiiikje biased) is Zilveren Vleugels spannender, volwassener en ook wat vlotter geschreven. Ik heb sinds Tweedehands Vleugels veel geleerd en probeer rekening te houden met de feedback die jullie geven in reviews (dat fameuze Vlaamse taalgebruik dan vooral ;-))

Maar of jullie dat ook gaan vinden, zal ik dus pas weten wanneer deel 2 van de Vleugels Trilogie in de virtuele rekken ligt! Eng, hé? Voor alle duidelijkheid: stop vooral niet met dat ene zinnetje in jullie recensies te verwerken! Het boezemt me dan wel wat schrik aan op onzekere momenten, maar het motiveert me ook! Ik ga er alles aan doen om jullie verwachtingen in te lossen en wie weet … te overtreffen!

Wat zijn jullie verwachtingen voor Zilveren Vleugels?