Schim en Schaduw was helemaal niet wat ik ervan verwacht – maar gelukkig was het veel beter! Ik geef de schuld voor mijn foute verwachtingen aan de marketing en vooral de cover van dit boek: de Kremlinachtige afbeelding op de hoes wekt natuurlijk heel sterk de indruk dat je je mag verwachten aan politieke intriges aan een of ander Russisch hof.

Hoewel de setting inderdaad geïnspireerd is op Russische cultuur/taal/locatie etc, is het verhaal veel toegankelijker voor de gemiddelde (vrouwelijke) YA-lezer dan je aan de hand van de cover kan vermoeden. Want al is de Kremlinhoes ontegensprekelijk prachtig vormgegeven, vind ik het niet de beste representatie van dit geweldige verhaal om ermee juiste YA-publiek aan te spreken.

Her en der hoorde ik dan ook nog dat dit het perfecte antwoord was op het verlangen naar een Game of Thrones-achtige serie voor young adults. Echt onzin, vind ik dat. De eerste twee seizoenen van GoT heb ik gekeken, en ik kan toch wel met zekerheid zeggen dat de twee niets met elkaar gemeen hebben (al heb ik de boeken van George R.R. Martin dus niet gelezen).

Om te beginnen al dat GoT zich in een middeleeuwse setting afspeelt terwijl Schim en Schaduw eerder gesitueerd is in de 18^de of 19^de eeuw, naar mijn gevoel – gezien ze over revolvers beschikken. Ook qua verhaalopbouw (GoT is opgebouwd uit heel veel verschillende perspectieven) etc zie ik echt geen gelijkenis. Niet de beste marketingzet dus, in mijn opinie. Mij schrikte die vergelijking namelijk echt af terwijl dat helemaal niet nodig was en echte GoT-fans zullen dan ook weer niet krijgen wat ze verwachten, lijkt me.

Want Schim en Schaduw is helemaal geen zwaar boek beladen met politieke onderstromen waar je amper aan uit komt en Leigh Bardugo is helemaal niet zo gewetenloos in het vermoorden van haar personages als George R.R. Martin. Het is gewoon een origineel maar overigens doodnormaal fantasyverhaal waarvan 90% van alle YA-fantasyfans zullen smullen, of ze nu GoT’ers zijn of niet.

Moet dat vergelijken met een andere hype dan echt altijd voor de marketingmensen? Schim en Schaduw heeft het helemaal in zich om een eigen hype te worden (dat is het intussen ook al een beetje) en hoeft geen lift naar succes te vragen op de kar van Game of Thrones. Als ik het dan echt met iets moest vergelijken, zou ik trouwens eerder voor Graceling van Kristin Cashore gaan – al vond ik Schim en Schaduw veel leuker vanwege de veel vlotter leesbare en toch lyrisch mooie schrijfstijl. Leigh Bardugo heeft echt een impressionant handje weg van locatie- en ruimtebeschrijvingen! Mooi.

Oké, genoeg geklaagd over de marketing! Nu klagen over de personages :p Alina (vind ik ook echt geen leuke naam trouwens) komt in het begin nogal over als een zeurderig wicht. Ik voelde niet meteen sympathie voor haar en het heeft best lang geduurd eer daar verandering in kwam. Hetzelfde met Mal, die ik in de eerste helft van het boek ook maar zo-zo vond. De Duisterling is dan weer je typische donkere, mysterieuze, machtige immortal. Een leuk archetype, maar nu ook niet meteen van wauw-wauw zwijmel-zwijmel.

Mijn lievelingspersonage was dan ook iets minder voordehandliggend, misschien: Dzjenga. Haar verhaal interesseert me veel meer dan dat van Alina! Gelukkig is er een novella die over haar gaat (waardoor ik ook net te weten ben gekomen dat ze in het Engels Genya heet – huh, rare aanpassing want ik vind Genya een veel normalere naam dan Dzjenga want dat leest echt niet makkelijk). Die ga ik dus zeker lezen. De manier waarop ze rozenblaadjes gebruikte om kleur te brengen op Alina’s wangen vond ik geniaal – een scène die me zeker gaat bijblijven. Verder was ik ook helemaal verliefd op de roedel van Morotzova. Dit vond ik een geweldige toevoeging aan het verhaal.

Het moet wel gezegd zijn dat er enkele onverwachte wendingen in het verhaal zitten. Soms sta je als schrijver voor een splitsing in de weg. Het leek alsof Leigh Bardugo vrijwillig voor de minder bewandelde weg koos wanneer ze aan het plotten en het schrijven was. Hiervoor: petje af! Er zitten zeker enkele gewaagde keuzes in die het verhaal soms in richtingen sturen die je als doorwinterde lezer dan toch niet direct ziet afkomen.

Ook het einde van dit boek was zeker niet wat ik ervan verwacht had, maar alweer beter dan ik verwacht had. Schim en Schaduw is wat mij betreft dus zeker z’n hype waard – een zeldzame prestatie in mijn boekje. Moest je net als mij een beetje afgeschrikt zijn door de cover, lijvigheid en vergelijking met GoT: don’t be! Dus dankjewel Blossom Books en Fantasywereld om dit prachtboek in mijn brievenbus te droppen, want uit mezelf zou ik het misschien nooit gelezen hebben en dan had ik echt wel iets gemist!