Dit artikel van Slate maakte de afgelopen week veel typende tongetjes los in de bookblogosphere. Niet verbazend, gezien het standpunt dat de lifestylewebsite daarin inneemt: volwassenen zouden zich volgens de auteur van dit aanstootgevende artikel moeten schamen omdat ze boeken voor jongvolwassenen lezen.

Hé? En ik die dacht dat volwassen zijn net betekende dat je eindelijk vrij was van zulke beknottende, kinderachtige denkwijzen – bummer, zeg!

Eigenlijk wou ik er zelf niet over gaan bloggen – dat is uiteindelijk gewoon wat Slate wilt bereiken: there’s no such thing as bad publicity (ahum) – maar de trotse YA-lezer èn YA-auteur in mezelf kon dit stuk toch niet geheel onbecommentarieerd voorbij laten gaan. Want wat een verschrikkelijk negatieve B.B.S. (book bullshit, n.v.d.r.) om de virtuele wereld in te sturen.
Toen ik het artikel las, moest ik spontaan denken aan 12-jarige Beliebers versus OneDirectioners die het uitvechten op Twitter over welk popicoon nu het meest omg-waardig is. Komaan, zijn we niet een beetje te oud om andere mensen te gaan dicteren wat ze leuk moeten vinden naargelang onze eigen preferenties?

Maar dat is het punt nu net: we zijn dus blijkbaar te oud. Met ‘we’ bedoel ik mezelf als 24-jarige Young Adult-boekenfan en alle andere mensen die willens-nillens de stempel “volwassen” opgedrukt kregen en daardoor volgens Slate verbannen moeten worden van de YA-boekenafdeling.
Best grappig dus dat de schrijver van het bewuste artikel pleit voor meer volwassen lectuur, wanneer diens eigen neergepende stem verdacht veel klinkt als dat van een kind op de speelplaats dat een klasgenootje uitlacht omdat hij of zij naar Dog with a Blog kijkt in plaats van naar Victorious. (Zijn dat series waar de kids tegenwoordig naar kijken? Ik weet het niet, ik ben oud, blijkbaar.)

Want eerlijk gezegd: who gives a hoot? Moeten we ons als recreatieve boekverslinders dan zorgen maken over wat anderen van onze stapel gelezen boeken vinden? Is literatuur voor de Slate-schrijver niets dan een statussymbool? Mag het ook nog leuk zijn of moeten we een leeslijstje van je afwerken om aanvaard te worden in de glorieuze maatschappij der volwassen lezers, beste Slate-schrijver?
Samengevat is de auteur van het stuk bezorgd dat we alle hoogstaande literatuur mislopen door in YA te blijven hangen en onze tijd te verspillen met driehoeksrelatie en tienerprobleempjes. Nonsens, natuurlijk. Dat is als zeggen dat liefhebbers van popmuziek iets mislopen door niet naar klassieke muziek te luisteren. Over kleuren en smaken … weet je nog?

Zover ik de reacties zie op Twitter en andere blogs trekt niemand zich ook maar ene moer aan van de mening van die ene, zelfingenomen schrijver – en maar goed ook. Maar in mijn achterhoofd kan ik niet helpen te denken dat als het artikel van Slate ook maar één iemand voor één seconde heeft doen twijfelen over het feit dat YA lezen op eender welke leeftijd nog altijd dik oké is, het nodig is dat we (als de gezellige jonge leesgemeenschap die we zijn) een duidelijk signaal zenden naar dergelijke nay-sayers.

Sta dus op van je bureaustoel and say it with me YA’ll: Ik ben … (Vanessa) en of het nu literair verantwoord is of niet, schaam ik me in de verste verte niet om van Young Adult te houden. En van Taylor Swift. En van Frozen en Tangled. En van boterhammen met Nutella. Nah!