Onlangs was ik op CravingPages.nl een supercreatief verhaaltje van de hand van Joany aan het lezen. Ze had een fictieve biografie geschreven over hoe haar leven geweest zou kunnen zijn als alles wat er in YA-boeken gebeurt ècht zou kunnen.
Nadat haar verhaal een glimlach op mijn gezicht getoverd had, was ik erg aangenaam verrast om te ontdekken dat ik getagd was om deze challenge over te nemen!
Op mijn vrije Paasmaandagochtend ben ik dan ook ijverig aan het schrijven gegaan …

Kan jij ontdekken welke 4 YA-boeken als inspiratie dienden voor deze fictieve “biografie”?

De landelijke gemeenschap van Haspengouwse fruitboeren en het eenvoudige vierpersoonsgezin waarin ik opgroeide, waren er met simpele waarden en verplichtingen: studeer goed op school, deel met je kleine zus, respecteer de natuur en … kijk niet te lang in de spiegel. Oké, die laatste regel had ik mezelf als onzekere, gebrilde en ‘mollige’ puber misschien wel zelf opgelegd. Spiegels hadden nu eenmaal de nare eigenschap om de waarheid over jezelf te onthullen, en ik wist niet of ik al klaar was om die te zien.

De laatste keer dat ik in de spiegel keek vooraleer mijn leven voorgoed veranderde, was toen mijn moeder mijn hazelnootbruine haar – dat met gemak tot aan mijn taille reikte – methodisch aan het knippen was. Dat was de traditie voor je aan de kiesceremonie deelnam. Mijn kleine zus keek to hoe mama met de schaar door mijn lokken gleedt als een mes door boter, en terwijl de gespleten puntjes op de vloer vielen, wenste ik dat ik haar was – Titiana.

Titiana was mooi, slank en overduidelijk menselijk, geen twijfelgeval zoals ik. De meeste tieners wisten voor hun 17^de al lang wie – en vooral wat – ze waren, maar bij anderen was het minder duidelijk. Natuurlijk viel ik als eeuwige buitenbeentje weer in die laatste categorie.

Geboren in een mensengezin was de kans klein dat ik dat niet was – menselijk, bedoel ik dan – maar de genetica van het bovennatuurlijke was onvoorspelbaar. Gevoed door het sluimerende gevoel dat mijn moeder altijd naar me keek alsof ik op elk moment opeens bloedzuigende hoektanden zou groeien of naar de maan zou beginnen huilen, vertrok ik naar de kiesceremonie met een knoop in mijn maag.

Alle 17-jarigen van Haspengouw en omstreken waren verzameld in een grote hal, die normaliter gebruikt werd om fruit te veilen. Eén voor één werden onze namen afgeroepen en moesten we vooraan een druppel bloed in de sorteerkom laten vallen. “Gerrits, Vanessa”, riep de bolvormige vrouw naast de sorteerkom uit. Ik slikte, duwde mijn bril nog eens omhoog over mijn neusbrug en trad naar voren. Toen ik de bolvormige vrouw bereikte, drukte ze een steriele naald die ze net uit de verpakking gehaald had in mijn handen. Daarmee prikte ik aarzelend in mijn wijsvinger.

Terwijl het bloed zich mengde met de speciale chemische oplossing in de sorteerkom, galmde er net als bij alle anderen een eeuwenoude stem doorheen de veilinghal. “Vanesssssa Gerrrrrrritssssssss”, siste en bubbelde de vloeistof mijn naam.
Ik had mijn ogen dichtgeknepen voor het prikken en het druppen van het bloed, maar nu moest ik wel kijken. Meer nog: mijn hoofd diende kopje onder te gaan in de vloeistof van de sorteerkom. Ik nam een flinke ademteug en dook erin. ‘Gelukkig heeft mama mijn haar vanochtend in een praktische dot gedraaid’, was mijn laatste gedachte vooraleer het waterige visioen me greep.

Het eerste visioen was er een waarin ik Journalistiek ging studeren. Dat was eigenlijk behoorlijk saai en ook helemaal niets voor mij, maar wonder boven wonder sloeg ik me door de driejarige opleiding zonder herexamens. Na het afstuderen vond ik een job als copywriter waar ik toffe collega’s had en zag ik in een korte flits ook dat ik samenwoonde met een lieve, blonde jongeman met blauwe ogen. ‘Niet mis’, dacht ik bij mezelf. Maar ik wist ook dat het eerste visioen hetgeen was wat je niet kreeg, dus ik zette me schrap voor wat er ging komen.

Het water kolkte rond mijn gezicht en zoog me in een tweede visioen: hier werd ik na de kiesceremonie weggehaald van mijn gezin en opgenomen bij … de halfvampiers! Een onnatuurlijk – of beter gezegd bovennatuurlijk – knappe, getatoeëerde medeleerling in een lange lederen jas genaamd Tobias Belikov gaf me mijn eerste initiatieles in bloedzuigen voor beginners.
Halfvampiers doodden hun slachtoffers namelijk niet, waardoor ze niet onsterfelijk waren, maar wel langer leefden en sneller genazen. Maar dat niet-doden vergde dus wel wat enige oefening … Gelukkig had Tobias Belikov veel geduld en was zijn gezelschap allerminst niet onaangenaam, als je begrijpt wat ik bedoel. Het laatste wat ik zag was een flits waarin hij zijn welgevormde hoektanden blootlachte en me vervolgens een kus op de lippen drukte.

Happend naar adem en kletsnat kwam ik boven uit de sorteerkom, grijnzend. Ik was geen mens, ik was een halfvampier! De bolvormige vrouw gaf me een handdoek om mijn gezicht af te drogen en leidde me naar mijn soortgenoten, die me hard maar welwillend op de schouder klopten.
Ik werd van de ene kant naar de andere geduwd, tot ik plots tot stilstand kwam voor een bekend gezicht. De jongeman, wiens tattoeages boven de kraag van zijn zwarte, lederen jas uitkrulden, stak zijn hand naar me uit: “Ik ben Tobias Belikov, je instructeur” stelde hij zichzelf voor. Ik merkte nu pas dat hij een licht Russisch accent had. “Welkom bij de halfvampieren. Wat kies je als je nieuwe naam?”

Ik aarzelde, al had dat meer te maken met het feit dat dit de jongen uit mijn visioen was dan met dat ik een nieuwe naam voor mezelf diende te kiezen. Na een lange ‘eeeuhhh’ trok Tobias een vragende wenkbrauw naar me op: “’Euh’ vind ik persoonlijk nou niet echt een goeie naam voor iemand als jij.”
Nu was het mijn beurt om een wenkbrauw op te trekken: “Oh neen? En wat dan wel als ik vragen mag? Voor ‘iemand als mij’”, snauwde ik. Ik beeldde me al in dat hij iets gruwelijks zoals Brilsmurfin of Mollige Molly zou voorstellen. Maar hij mat me goedkeurend op met zijn diepe, bruine ogen en zei: “Iets kort en krachtig, maar ook iets moois. Iets dat zo van je tong rolt. Wat denk je van … Rose Prior?”

En, heb je na het lezen opsommen uit welke 4 boeken de inspiratie voor dit verhaaltje kwam? Laat je gokken achter in de comments!

Natuurlijk is het nu ook mijn verantwoordelijkheid en eer om twee nieuwe mensjes te taggen … Emmy gaf al aan dat ze er ook eentje wilt schrijven, dus www.zonenmaan.net is bij deze ook officieel getagd!
Ten tweede ben ik ook erg benieuwd naar wat Liz van www.pluizenbol.nl hiervoor zou verzinnen, omdat ze ook regelmatig tweet dat ze vaker moet gaan bloggen is deze challenge een goed excuus lijkt me 😉

Benieuwd naar jullie creaties, meiden!

En als nog mensen deze challenge willen overnemen: feel free! Bedankt Joany om mij te taggen alvast, het was superleuk om doen 🙂