Als je in de boekhandel een achterflap leest die de geboorte van een driehoeksrelatie aankondigt, heb je net als heel wat andere YA-lezers misschien al gauw de neiging om je lees- en koopambities te aborteren.
Hoewel ikzelf niet specifiek anti-love triangle ben, snap ik dat wel. Love triangles zijn nu eenmaal een tikje overused in YA. En toch heb ik zelf ook een verhaal met een liefdesdriehoek geschreven … Hoe dat eigenlijk niet echt de bedoeling was, lees je hier!
Ik had nooit gepland om een liefdesdriehoek te schrijven. Maar toen Lucy in ‘Tweedehands Vleugels’ ontvleugeld en alleen in dat steegje lag dood te bloeden, moest ze wel eventjes door iemand gered worden. Dat Max al meteen zou teruggaan om zijn fout recht te zetten, leek me te vroeg in het verhaal.
Lucy gered laten worden door haar grote zus was achteraf gezien ook een optie, maar eigenlijk geen die ik destijds overwogen heb. Neen, J.J. kwam onverwachts op de proppen als haar nobele redder en vroeg haar dan ook nog eens ten huwelijk. Voor de lezer overduidelijk de geboorte van een driehoeksrelatie. Voor mij helemaal niet.
Ik was dan ook best verrast toen ettelijke lezers in hun review opmerkten dat Tweedehands Vleugels een leuk boek was, ondanks het feit “dat die liefdesdriehoek misschien niet echt origineel is”. Liefdesdriehoek? Hè? Tja, tot voor kort zag ik mijn boek dus echt niet als een love triangle-verhaal!
Mijn B.I.E.B. 
Lovetriangles zijn voor mij nog steeds geen probleem, mits ze een functie in het verhaal hebben (dus niet zo van “o, er moest ook nog maar even om haar gevochten worden”). In sommige verhalen ontstaan ze gewoon omdat het een logisch gevolg is van de gebeurtenissen. Het zou me er zeker niet van weerhouden om een boek op te pakken. Eerder een slechte cover of een flaptekst die niet aanspreekt 😉
Helemaal mee eens eigenlijk! 😉