Onder het motto ‘Het moet niet altijd over boeken gaan’ (liefst wel heel erg vaak, maar niet AL-tijd ;)) ga ik het vandaag eens over films hebben. Gisteren ben ik namelijk ‘Snowpiercer’ in de cinema gaan kijken, en wauw, wat een film. Aan dit intense, verrassende meesterwerk (en 4 vergelijkbaar impressionante staaltjes cinematografie) moest ik drrrringend eens een blogpostje wijden.

Nou ja, zeg maar blogpost, want ‘ie is behoorlijk lang geworden!

1.       Snowpiercer (met o.a. Tilda Swinton, Chris Evans, Jamie Bell)

Na een gefaald experiment om global warming tegen te gaan, is de wereld in een genadeloze ijstijd terechtgekomen. De enige overlevenden zitten vast op een eeuwig rijdende trein, waarin de armen achteraan in erbarmelijke omstandigheden trachten te overleven terwijl het de rijken vooraan aan niets mankeert. “And so it is”, omdat zij de motor in handen hebben.

Curtis, het hoofdpersonage dat heel erg knap neergezet is door onze ‘Captain America’ Chris Evans, weigert zich nog langer neer te leggen bij zijn ‘allotted place’ in de trein en leidt een revolutie met als inzet de mythische motor. Met behulp van Jamie Bell, die in deze film uiterst aimabel is, en zijn mentor (vertolkt wordt door John Hurt) banen ze zich een weg door de verschillende compartimenten.

Aan de andere kant van het conflict staat de woordvoerster van de rijken, gespeeld door een bijna onherkenbare en haast karikaturale Tilda Swinton. En dan is er natuurlijk nog de mysterieuze mijnheer Wilford, de maker van de trein die vereerd wordt op een manier die doet denken aan Ford in ‘Brave New World’ van Aldous Huxley.

Meer details over het verhaal en de personages ga ik niet geven: eigenlijk weet je best zo weinig mogelijk over Snowpiercer vooraleer je naar de cinema vertrekt. Je kan toch onmogelijk voorspellen wat er als volgt gaat gebeuren, so don’t even try. In deze tijd waar Hollywoodiaanse films aan de lopende band gemaakt worden volgens een vaste succesformule, heeft regisseur Joon-ho Bong de hele zaal met verstomming geslaan. In deel 2 van de film durfde amper nog iemand bewegen, popcorn eten, ademen zelfs. Tja, na zo’n vuistslag in de kern van je menselijkheid heb je zeker even geen zin meer in gepofte maïs ofzo?

Wees wel gewaarschuwd: na het zien van Snowpiercer zal je mogelijk een dagje (of twee) worstelen met het mens-zijn, want de film confronteert zonder pardon met hetgeen waartoe we allemaal in staat zijn in extreme omstandigheden – de wandaden tegenover onze medemens en onze planeet. Dit is zo’n film waar je tegelijkertijd stil van wordt en van wilt gaan schreeuwen. En achteraf een goed potje huilen, want dat einde … dat gaat je nog lang bijblijven, als je een beetje zoals mij bent.

2.       Suckerpunch (met o.a. Emily Browning)

Veel mensen trekken een bedenkelijke wenkbrauw op (of belissen meteen dat ik de slechtste filmsmaak ooit heb) wanneer ik affectioneel verkondig dat Suckerpunch één van mijn absolute lievelingsfilms is. Maar dat stopt me zeker niet om het te blijven verkondigen!

Suckerpunch was echt zo’n film die wel speciaal voor mij gemaakt leek, een film die in mijn oor fluisterde dat ik niet alleen was. Waarin of op welke manier weet ik ook niet echt, want de connectie die ik met deze film had gaat zo onverklaarbaar diep dat je een team mijnwerkers nodig hebt om de reden te achterhalen.

Emily Browning (het nieuwe lichaam van Wanda in ‘The Host’!) is prachtig als hoofdpersonage Babydoll. Als ze aan het “dansen” gaat op die fantastische soundtrack krijg ik nog altijd kippenvel. Je tuimelt van de ene droomwereld in de andere en toch lijkt veel wat er gebeurd in de kern meer echt en waar dan naar de supermarkt gaan voor een pak koteletten.

Eén van de vele wijsheden uit deze film “If you don’t stand for something, you’ll fall for anything” is sindsdien dan ook een motto van me geworden.

3.       Cloud Atlas (met o.a. Tom Hanks en Halle Berry)

Nog zo’n film die me stil kreeg was Cloud Atlas. Die hebben we gewoon thuis gekeken, maar geen ene keer hebben we de dvd op pauze gezet omdat zoiets bijna heiligschennis zou zijn bij een film als dat.

Cloud Atlas vertelt het verhaal van verschillende incarnaties van dezelfde zielen, die dan ook steeds door dezelfde acteurs vertolkt worden. Toch zal je regelmatig een ‘double take’ moeten doen, want regelmatig zijn de zo bekende acteurs (Tom Hanks en Halle Berry) nagenoeg onherkenbaar: hun ras, zelfs hun geslacht kan veranderen van het ene leven naar het andere.

Een reis door de tijd en doorheen de levens van zielen die verlichting vinden in hun incarnaties of net richting hun verdiende verdoemenis stevenen.

4.       What dreams may come (met Robin Williams)

An oldie, but a goodie! Wanneer in een gezin zowel de zoon als dochter sterven en daarna ook de vader heengaat, blijft een vrouw alleen achter. Ze pleegt zelfmoord om weer bij haar kinderen en haar zielsverwant te kunnen zijn, maar heeft er niet op gerekend dat ze daardoor in de hel zou belanden, terwijl haar familie in de hemel woont. Het personage van Robin Williams laat het daar echter niet bij en gaat op zoek naar zijn vrouw – zijn soulmate.

Hou de zakdoekjes al maar klaar!

5.       The Exam (met niemand bekend tenzij Walter uit Arrow :p)

M’n zus raadde me aan om deze film te kijken en die was ook zeker de moeite waard. Een kamer vol kandidaten voor een felbegeerde functie, wordt niets anders dan een blad papier gegeven. Ze moeten binnen de gegeven tijd een vraag beantwoorden. Maar wat is de vraag? En wat is het antwoord?

En dan begint het examen … * lekker mysterieus *