Het is intussen alweer anderhalve week geleden dat ik de Warner Bros Studio’s ‘The Making of Harry Potter’ (oftewel – zoals ik het verder in deze blogpost ga noemen – “’t Harry Potter museum”) bezocht, maar ik was de Potterheads onder jullie nog een verslagje verschuldigd! I solemnly swear … that I am up to do so 😉

We bestelden onze tickets voor HP enkele weken voor onze geplande Londentrip: zo’n € 170 voor de tickets, een retourtje met de bus van Golden Tours en 2 bekertjes Butterbeer. Niet goedkoop, maar de prijs kon ons niet afschrikken: when in Rome, euh, London … Dus daar gingen we dan! Hoewel mijn moeder toch even moest bemerken dat ze niet begreep waarom we zo veel geld en een hele dag spendeerden aan “iets dat toch al passée is” & “maar daarom zit het in een museum, hé”. Tja … Fangirling zit duidelijk niet in de familie …

Op de uitverkoren dag (zondag 2 maart) was het even stressen toen de normaliter zo betrouwbare metro vertraging had. Gelukkig raakten we op tijd bij het Golden Tours-vertrekpunt en na anderhalf uur rijden kwamen we aan in Leavesden, home of the Harry Potter-studio’s! We werden al meteen begroet door de schaakstukken uit de eerste film. Cool! Jammer genoeg waren we te vroeg voor het tijdstip op ons ticketje, dus dat had de busdienst wel wat beter mogen regelen = doodzonde van de schaarse tijd, immers!

Het bezoek begon met een vriendelijke gids die ons vertelde dat er in de vorige groep iemand was flauwgevallen bij het zien van het kostuum dat Robert Pattinson droeg in The Goblet of Fire (vraag me nog steeds af of dat waar was!). Ze verzocht ons vriendelijk dat niet te doen, flauwvallen dus, en we werden naar een cinemazaaltje geleid waar er nog een introducerend filmpje gespeeld werd. Gids: “How excited are you on a scale of one to ten?” Wij: “Ten!” Gids: “Noooo, the correct answer was 9 and three quarters!” Oooh wat zijn fandomgrapjes toch zalig in het gezelschap van mensen die ze snappen 😀

Het doek van de cinemazaal ging op verrassende wijze omhoog en er kwam een stel stevige deuren in beeld. De enige … èchte … deuren van The Great Hall, die we daarna met kinderlijk enthousiaste tred betraden. Toch was ik enigszins teleurgesteld. Deze magische, grandioze plaats uit mijn kindertijd was in het echt helemaal niet zo groot. Het was allemaal wel cool enzo, maar het gevoel dat dit bezoek meer magie zou wegnemen van de Harry Potter-films dan me lief was kroop me in m’n koude kleren … Terugkeren was echter niet meer echt een optie!

In de volgende ruimte zagen we vooral kostuums en pruiken (creepy) die in de film gebruikt werken. Vooral de outfits van alle verschillende Harry’s uit Deathy Hallows 1 (Fred & George: “We’re identical!”) waren best grappig om zien. Wat me opviel is hoe smal alle outfits van Emma Watson waren en hoe klein het drietal is als je hun kleren daar ziet hangen op paspoppen van dezelfde grootte. Ze blijven voor ons fans natuurlijk ‘larger than life’, maar in ’t echt mochten ze precies toch wat meer chocolade kikkers gegeten hebben 😀

In de grote ruimte waar we op uit kwamen waren verschillende sets opgesteld: Dumbledore’s office en het leslokaal van Potions bijvoorbeeld. Je mag er niet effectief op of aan, want alles is natuurlijk afgezet met touwen. Foto’s nemen naar hartelust was gelukkig niet verboden!

Toen hebben we iets gedaan wat we beter hadden achterwege gelaten met onze beperkte tijdspanne: je kon in een green room plaats nemen op een bezem, je kreeg voor de gelegenheid een Gryffindor robe aangemeten en dan zetten ze er een effectje op waardoor het op film leek alsof je vloog. Was ik niet in het gezelschap van allemaal medefans geweest, had ik vast verschrikkelijk belachelijk gevoeld terwijl de begeleider zei: “Give us a big cheer when you ‘fly’ over Hogwarts!” Haha. Soit, m’n vriend wou dit graag doen, maar achteraf waren we het er toch allebei over eens dat het het geld en vooral de tijd niet waard was. Zeker niet aangezien de gemaakte foto’s zo hard geflopt zijn dat ik ze meteen ritueel wou verbranden 😀

Heel sneu, maar hierna ging de batterij van mijn fototoestel opeens snel leeg en slonken ook de minuten die we nog hadden vooraleer we op de bus terug moesten zitten … Als je ooit zelf gaat: met die busdienst heb je dus echt niet genoeg tijd voor je bezoek! Neem liever de trein, al is dat natuurlijk meer gedoe. Door Diagon Alley, de special effects-ruimten en de outdoor sets hebben we letterlijk moeten racen.

Heb er nog steeds spijt van als ik eraan terugdenk …

Waar ik ook spijt van heb, is Butterbeer geproefd te hebben! Jazzes, dat is dus echt zo vies vies vies! Het onderste gedeelte is een bitter prikdrankje met een ietwat bierachtige smaak en daar bovenop ligt een dikke laag wit schuim dat superzout en boterig smaak. Ja, letterlijk Butterbeer dus, maar echt niet te drinken! Heb me er de hele busrit misselijk van gevoeld. Gèèn aanrader dus 😀

Natuurlijk moesten we ook nog snel even langs de giftshop.

Die was gigaaaaaaantisch! Terwijl boyfriend naar een geschikte wand zocht (hij twijfelde tussen de Elderwand en die van Snape) kocht ik een fotokadertje in de vorm van The Mirror of Erised en een cadeautje voor een vriendin. M’n vriend kocht ook nog een fenikst-shirt en ik liet me aan de kassa domweg verleiden tot de aankoop van een pen in de vorm van Hermeliens wand. De rekening? “That’ll be 91 pound please!” Auwch!

Al veel te snel was het tijd om weer op de bus te stappen … We hadden zeker nog een uur of 2 extra kunnen gebruiken om alles min of meer gezien te hebben! Als je zelf ooit plant te gaan: ‘bezint eer ge begint’, want eenmaal je alles in het echt gezien heb kijk je toch lichtjes anders naar de films die je waarschijnlijk al vanbuiten kent intussen. Wat mij betreft was het memorabel maar ik voelde me achteraf een tikkeltje ‘disillusioned’ en had spijt dat het bezoek zo kort was … Mijn wederhelft daarentegen ging er helemaal in op en trok grote ogen bij elke set, elke ‘prop’ die we herkenden. Dus het hangt maar net van de persoon af!

——————————————————————————————————————–

BONUS: The London Dungeon ❤

Over The Harry Potter Studio’s waren de meningen dus enigszins verdeeld, maar over The London Dungeon waren we het laaiend eens: ge-wel-dig! Deze attractie is z’n geld meer dan waard, zeker als je van geschiedenis en griezelen houdt zoals ons. We waren eerder al eens in de Dungeon van York geweest en daar reeds helemaal betoverd door het acteertalent van de jonge mensen die zich daar helemaal inleven in hun soms gruwelijke maar altijd grappige rollen.

Wat me zeker zal bijblijven is wat één van de aanwezige gekostumeerde begeleiders zei toen we in een bootje moesten stappen – beeld het je in in een verveeld zaagstemmetje: “Please stay in the same lane as the person you came with, or you will be dying seperately.” :’) Echt geweldig hoe die mensen in hun rol zitten en elke groep weer met passie entertainen. Toen ik even naar de wc was, had vriendlief één van de ‘figuranten’ ingehuurd om me te doen schrikken toen ik weer naar buiten kwam. Hilarisch.

In The London Dungeon wandel je van set naar set: zo was er bijvoorbeeld eentje over the plague,  twee over Sweeney Todd (Johnny Depp was evenwel niet aanwezig, spijtig!), Jack the Ripper … Regelmatig wordt er iemand uit het publiek geplukt die dan moet deelnemen aan de activiteiten van die ruimte, zoals in een martelstoel plaatsnemen. Een vrouw genaamd Sylvia uit één of ander Scandinavisch land was 2 maal de dupe en ze kon er niet mee lachen 😀 Hilarisch! In the York Dungeon waren er kleinere groepen en toen zijn mijn vriend en ik ook allebei uit het publiek gehaald, maar in Londen bleven we relatief safe. Oef 😉

Foto’s van the dungeon heb ik niet want “No flashing or talking boxes allowed!” en bovendien is het overall superdonker dus zou je toch niet veel gezien hebben 😀 Maar ik kan deze attractie echt aan iedereen aanraden. Supersuperleuk!