Ik ben nu al een poosje bezig met de voorbereiding van het boek dat ik plan te schrijven na de first draft van deel 2 uit de Vleugels Trilogie. Maar sinds ik ben beginnen lezen in The Selection van Kiera Cass – een boek dat tot dusver verontrustend veel gelijkenissen vertoont met weer een ander verhaal van me (dat ik nochtans meende vrij origineel te zijn) – ben ik beginnen nadenken over het belang van originaliteit. Het belang van niet iets goed te doen dat al gedaan is, maar iets doen dat volgens jouw ervaring nog niet gedaan is – of dat dan goed of net een flop blijkt.

Het boek dat ik na Vleugels 2 wil schrijven (we noemen het voor het gemak Next Project) is een erg leuk verhaal met een hoofdpersonage waar ik dol op ben, maar in de kern ook weer niet het meest originele verhaal ter wereld. De originaliteit van dit verhaal ligt eerder in de uitwerking ervan en de stem van de ik-persoon (hoop ik!), en niet zo zeer in het basisverhaal zelf. Is dat voldoende om een boek te dragen? Of ga je dan al snel iets hebben van been there, done that?

Dan is er nog een ander idee dat door mijn hoofd dwarrelt: nog vrij vormeloos en liquide – zeker niks vormvast zoals Next Project. Het is een New Adult-verhaal met sci-fi en mysteryelementen, dat weet ik wel. Het NA-genre is in het Nederlandse taalgebied volgens mij nog niet erg ontwikkeld: betekent dat dat er een quasi onontgonnen markt voor is? Of net dat er helemaal géén markt voor is?

Ik zit nu dus een beetje tussen twee vuren: ga ik voort met Next Project en schrijf ik wat ik geloof een goed verhaal te zijn dat prima past in het rijtje reeds bestaande YA Fantasy-boeken, of neem ik een risico met een New Adult-verhaal waarvan de kans groot is dat het een gefaald experiment zal blijken?

Velen zullen de neiging hebben om “Neem het risico! Gewoon doen!” te roepen, maar aan hen stel ik de vraag: lees je liever iets leuks dat de bewandelde paden volgt, of iets dat daarvan afwijkt maar bijgevolg misschien ook eerder een bedenkelijke frons dan een glimlach op je gezicht zet?