Eén van mijn goedeboekvoornemens voor 2014 was om, na het selfpublishen van mijn eigen boek, ook meer selfpublished boeken van andere auteurs te gaan lezen. Als eerste op de lijst stond De Legende van Atargatis van Joany van Craving Pages! Ik heb het boek in drie dagen uitgelezen (snel naar mijn doen!) en geef het evenveel sterretjes.

Eigenlijk verdiend dit boek nochtans wel een dikke drieeënhalve ster, maar gezien halve sterretjes op Goodreads niet bestaan, leun ik toch meer aan bij het bijschrift van de drie sterretjes, namelijk: “I liked it.”

Ik vond het leuk om eens iets over zeemeerminnen te lezen, dat had ik immers nog niet eerder gedaan. Vooral hoe beschreven wordt hoe Maya zich voelt wanneer ze in contact komt met water vond ik super gedaan, je kon het bijna zelf voelen. Het verhaal was ook goed opgebouwd (afwisselend rust en spanning) en deed dat met de bouwstenen van een klassiek Young Adult-verhaal. Als je dus houdt van typische YA’s zoals Shiver, Evermore enzo zou dit boek van eigen bodem je ook wel eens kunnen bevallen.

Maar er waren dus wel enkele kleine minpuntjes waardoor het me toch niet lukte om de vier sterretjes aan te klikken. Vooral het hoge aantal spel- en typfouten heeft me stiekem wel geërgerd. Normaal gezien stoor ik me daar niet zo aan (op kantoor sta ik zowat gekend als de koningin der dt-fouten), maar met gemiddeld 2 à 3 fouten per pagina viel het toch wel erg op in dit boek.

Vooral dan het niet aan elkaar schrijven van woorden waarbij dat wel moet en het ontbreken van komma’s tussen 2 werkwoorden maakte het soms wat moeilijk leesbaar. Dat doet geen afbreuk aan het verhaal natuurlijk, maar het had vermeden kunnen worden met een paar proeflezers . (Ik biedt me alvast aan als kandidaat voor deel 2! Behalve wat dt-regels betreft dan want dat kan ik zelf dus niet, haha ;)).

Wat ik eveneens spijtig vond was dat alles zo verengelst was: de namen van personages, plaatsnamen, de setting … Er zijn immers al genoeg vertaalde YA Fantasy boeken in de wereld: als ik Joany was had ik net omarmd van de Lage Landen te zijn, gezien het boek zich ook prima op bijvoorbeeld de Waddeneilanden of zo had kunnen afspelen. Dat maakt het meer relatable voor lokale lezers. Tenminste, zo denk ik (nochtans een echte anglofiel!) erover 🙂

Ook zou ik het leuker gevonden hebben als het hoofdpersonage 16 of 17 was. Sommige gedragingen vond ik nogal suggestief seksueel geladen voor een 15-jarige. Niet dat dat in realiteit misschien niet zo is (de jeugd van tegenwoordig, en zo ;)), maar als YA-auteur heb je toch een beetje een morele verplichting om daar wat voorzichtig mee om te gaan. Maar dat is vooral een persoonlijke mening van me! Het was nu ook niet zo dat er seksscènes inzaten of zo dus misschien overdrijf ik wat, maar zo voelde het aan voor me. 15 klinkt namelijk nog zo jong voor mij als oude 24-jarige 😀

Wat de opmaak van het boek betrof vond ik het lettertype nogal groot. Ook leest een schreefloos lettertype niet zo vlot in print. Nogmaals: doet geen afbreuk aan het leuke verhaal natuurlijk! Want dat eindigt op een knallende cliffhanger die me al doet “watertanden” (heb je ‘m) naar het vervolg.

Joany De Vries toont veel potentieel als auteur en heeft duidelijk een levendige verbeelding én de skills om die neer te pennen op papier. Met wat eindredactie ben ik er zeker van dat haar volgende boek wél die vier sterretjes binnenrijft (wie weet zelfs 5)! 😉