Eén van de thema’s waarrond er veel debat (lees: kritiek op) is in het Young Adult-wereldje, is wat ik hier even het ‘first love=true love’-fenomeen ga noemen.
Je las het ongetwijfeld wel al een keer (of tien … of 100) in een YA-boek: het vrouwelijke hoofdpersonage wordt voor de eerste keer verliefd en dat is meteen op haar grote, ware, eeuwige liefde. In boek twee komt er misschien even een driehoeksrelatie voor twijfel zorgen, maar in het laatste boek van de reeks trouwt ze toch maar met nummer 1. And they lived happily ever after!
Twilight is daar natuurlijk het mooiste voorbeeld van, maar je kan je ongetwijfeld zelf ook nog enkele voorbeelden bedenken. Ik schaam me niet eens om toe te geven dat mijn eigen boek ‘Tweedehands Vleugels’ ook wel enigszins (oké, helemaal) in deze categorie thuishoort. Jep, een grote fan van eerste ware liefde over here guys! * zwaait *
Maar niet iedereen is fan. Criticasters beweren wel eens over de rand van hun bril dat zoiets jonge meisjes een onrealistisch verwachtingsbeeld geeft over hun liefdesleven. Want wie ontmoet er nu de ware in high school?
Nou, meer mensen dan je denkt, hoor!
Hoog tijd om te ontkrachten dat dat zogenaamde ‘first love=true love’-fenomeen in YA een nefaste invloed heeft op lezers. Dat het sprookjes zijn. Dat het niet kan. Naïef is.
Ikzelf ben intussen immers bijna 7 jaar samen met – jawel! – mijn eerste vriendje. In april ga ik naar de trouw van een vriendin die net als mij 24 jaar oud is en op haar huwelijksdatum welgeteld 10 jaar met haar vriend samen is. Een andere vriendin heeft intussen 8 jaar op de teller staan.
Ja hoor jongens, duidelijk su-per-onmogelijk om op middelbare schoolleeftijd een langdurige partner te vinden, zeg! Dat zie ik meteen in mijn omgeving 😉
Natuurlijk is het niet voor iedereen zo. Het kan best zijn dat jij minimum 13 kikkers hebt moeten kussen eer er eentje in een prins veranderde. Maar wat ik niet snap is dat er zo nodig kritiek moet komen op het genre YA vanwege de intensiteit van de relaties tussen hoofdpersonages. Waarom iedereen met de ogen rolt wanneer Edward Bella ten huwelijk vraagt. Waarom ‘forever’ een woord is dat op hoongelach ontvangen wordt. Verliefd worden op je 17de is nu eenmaal heftig. Soms zo heftig dat het blijft duren.
Want uiteindelijk is het toch niet minder realistisch om die mythische ‘The One’ te ontmoeten op je 17de als op je 22ste, je 34ste of je 48ste? Hoe dan ook: ik beïnvloed een jonge lezer alleszins liever tot het zijn van een dromer die gelooft in eerste ware liefde dan een cynicus die denkt dat elke relatie gedoemd is te mislukken!
Wat denk jij ervan? Geloof je in first ‘love=true love’-verhalen? Stoor je je eraan in YA-boeken dat je heldinnen altijd een ware liefde vinden op de schoolbanken? Of vind je het net als mij heerlijk?
Mijn B.I.E.B. 
Ik vind het op zich wel leuk, maar soms gebeurd het gewoon te veel.. Ik hou er juist wel van als de liefde zich meer ontluikt ipv dat het klats boem zover is. Bij sommige heldinnen vind ik namelijk dat ze zich zo naief gedragen en dat stoort me af en toe wel. Ik wil girlpower!
Ja daar volg ik je dan ook wel in! Bij Hush Hush bijvoorbeeld had ik dat héél erg. Doorgaans verkies ik ook een iets tragere opbouw, bij de “klats-boem”-tactiek zoals je het noemt moet het echt al goed geschreven zijn om niet geforceerd over te komen.
Mijn huidige vriend ontmoette ik toen ik 15 was (ik ben nu bijna 23). Ik heb daarvoor wel nog een relatie van anderhalf jaar gehad en toen voelde dat ook heel serieus. Dus of mijn huidige vriend echt mijn first love is, ik vind van niet. (Maar natuurlijk wel mijn true love.)
Het “true” gedeelte is natuurlijk het belangrijkste, ja 😉