In de zomer van 2011 schreef ik de eerste woorden van Tweedehands Vleugels neer, en die zijn eigenlijk quasi onveranderd gebleven doorheen het hele herschrijf- en redigeerproces: <“Ik heb nieuwe vleugels nodig”, zei ik tegen Raffyr toen die naast me op de dakrand landde.> Zo begon het boek in mijn hoofd, en zo begint het nu ook officieel op papier.

Voor de rest is er best wel veel veranderd in mijn manuscript, alvorens ik het bij Brave New Books publiceerde: zo heb ik het drastisch (maar echt drastisch) moeten inkorten, destijds in de hoop er een uitgeverij voor te vinden. Gehele scènes en personages zijn daardoor in de prullenmand verdwenen. Schrijven is schrappen, zeggen ze. Kill your darlings, zeggen ze. Gemakkelijker gezegd dan gedaan! En het heeft me uiteindelijk niet eens aan een uitgeverij geholpen, maar dan toch wel aan een slanker, beter verhaal.

Ik denk dat het intussen zo’n anderhalf jaar geleden is dat ik Tweedehands Vleugels voor het eerst naar een uitgeverij stuurde. Drie maanden later lag de eerste ‘njet’ in de bus. Oké, geen probleem. Een klein jaartje (en veel ‘geherschrijf’) later nog een keer geprobeerd, bij een uitgeverij waar ik een erg goed gevoel bij had: het leek echt alsof mijn boek daar thuishoorde. Maar helaas … een half jaar later wezen ze me ook daar af. Best wel een bummer, maar ook hoog tijd om het heft in eigen handen te nemen, vond ik toen! Het duurde me allemaal veel te lang.

Ik kocht een stockfoto aan op iStock voor de cover, nam een collega-eindredactrice onder de arm en designde samen met Supportive Boyfriend een website. Wat reclame maken op Twitter en beginnen bloggen. Het was veel werk om alles op poten te zetten op zulke korte tijd, maar het was het waard. Want eindelijk vindt mijn verhaal z’n weg naar lezers (jullie!), en da’s natuurlijk waarvoor ik het allemaal deed.

Uit winstbejag zal het alleszins niet zijn want aan de e-book verdien ik 21 cent en aan de paperback (ondanks de dure minimumprijs die ik moet vragen wegens productiekosten) ook maar 37 cent. Achja, van schrijven word je op een andere manier rijk 🙂
Jullie positieve reacties zijn mijn betaling. Je kan er misschien geen brood mee op de plank brengen, maar het voedt me wel op een andere manier: het feit dat mijn verhaal nu ook in jullie hoofd zit en dat het daar een eigen leven mag beginnen leiden, vind ik veel meer waar dan een paar eurootjes.

De weg naar (self)publication was dus misschien niet degene die ik vrijwillig ben ingeslaan, maar ik voel me ook niet langer verloren gelopen erop. Als ik ooit – met één van m’n andere boeken in wording – alsnog een uitgeverij vind, zal ik daar zeker blij mee zijn. Maar voorlopig vind ik het prima zo. Mede dankzij jullie enthousiasme, interesse en steun!