Als de timing van mijn mid-midlifecrisis enige indicatie is voor mijn verwachte levensduur, dan word ik een respectabele 96 jaar oud (heb ik dat goed uitgeteld? Hoop van wel). Daar ben ik al bij al niet ontevreden mee: op die tijd kan ik al heel wat boeken schrijven en hopelijk ook een aantal kleinkinderen produceren.

Maar da’s nu een magere troost, want morgen is het mijn verjaardag en staat er “24” te lezen op de kilometerteller van mijn leven. Hoog tijd voor een mid-midlifecrisis, dacht mijn biologische klok zo!

Nu is 24 natuurlijk helemaal niet oud, dat weet ik wel. Maar als ik de balans opmaak van de voorbije jaren heb ik toch nog niet al te veel bereikt. Ik bedoel, Veronica Roth is 24 (ja ik weet het: shocker dat ze zo jong is) en kijk, ze is de regerende koningin van Young Adult!

En daar stopt het niet: ook in mijn omgeving lijk ik soms hopeloos achterop te hinken. Mijn beste vriendin is zopas moeder geworden van een superschattig dochtertje, een andere (ook zwangere) vriendin trouwt binnen 5 maanden en zelfs willekeurige ex-schoolgenoten  sprinten door het leven alsof het niets is: eentje ervan kondigde deze week haar twééde baby aan. TWEE, dames en heren. En natuurlijk koopt iedereen tussendoor ook nog even een huis.

Tja, en hier zit ik dan: te bloggen, series te bekijken en een boek te selfpublishen (nadruk op “self”). Niet dat ik al op een verlovingsring wacht of aan kids denk (Supportive Boyfriend, als je dit leest – geen zorgen), maar het stemt toch tot nadenken. Waarom wil ik niet wat zij hebben en waarom heb ik nog niet wat ik wel wil?

Maar soit, we have to play the cards we’re dealt, dus in tegenstelling tot mannen van middelbare leeftijd, botvier ik mijn crisis niet met een affaire of blinkende bolide, maar met een boek. Het is dan wel “maar” in eigen beheer uitgebracht, het blijft toch een verwezenlijking.

Ik doe wat ik graag doe, en da’s het belangrijkste. Al de rest komt op tijd en stond.

Maar laat die baby’s toch nog maar écht even achterwege!